همین طور که عادله از پله ها بالا می رفت تا به اتاقش برود شکر خدا می کرد. «شکر که خب تموم شد.» ماجرای باباجمدی ختم به خیر شده بود و در این آخر شب جز خواب برای عادله کاری نمانده بود، اما اتاق شماره شش که خالی بود به عادله چشمک می زد و به او می گفت: «اصش نیمی دونی چه کیفی دارد رد که می شم می گد نیمیای بپری؟ بپری بری بالا.» در را باز کرد. چراغ را روشن کرد. کفش هایش را در آورد و رفت روی تختخواب و پرید. یکی و دوتا و سه تا پرید. «چراغا شهر که خاموشس» پرید. «سرشون روی دامنه» پرید. «ستاره می چنینم» پرید. وقتی از آن بالا پایین می آمد سر شیخ بهایی توده درهم رفته ای