نیچه با مطرح کردن آنچه منظرگرایی خوانده می شود اگر نگوییم از نسبی انگاری دفاع کرد، حداقل آن را آموزه ای موجه معرفی کرد: دسترسی همه ما به واقعیت و جهان همیشه و همواره و لاجرم از منظری خاص و محدود صورت می گیرد و آنچه ممکن است از منظر من بدیهی و مفروض باشد، می تواند از منظر شما مساله زا و غیربدیهی باشد. اما همه این شواهد و نمونه های تاریخی سبب نمی شود که نگوییم نسبی انگاری به عنوان آموزه ای فلسفی تنها در دوران معاصر است که صورت بندی هایی دقیق یافته است و در حوزه های مختلف مانند اخلاق و معرفت شناسی و دلالت شناسی و... طرفدارانی سفت و سخت یافته است.