پیشینه کودک آزاری به آغاز آفرینش آدمی بازمی گردد. همواره بیمارانی زاده شده و رشد یافته اند که یا به گونه مادرزادی دچار انحراف جنسی «کودک خواهی (پدوفیلیا)» بوده اند یا خود قربانی بی گناه این کردار پلید و ناانسانی بوده اند و بعدها در پی آن شده اند که همانند بیجه ها، بار گران درد و رنج این بلای بر دوش اینان افتاده را از دوش خود بردارند و بر دوش دیگران بگذارند و از دنیا و آدمیان انتقام بگیرند، بلکه اندکی آسوده و رها و راحت شوند. بی گمان اگر دست کم از هنگام دستگیری و دادگاه اصغر قاتل در دوران پهلوی نخست، چاره اندیشی جدی فراگیر و ملی برای پیشگیری از بهره کشی جنسی از کودکان در ایران انجام شده بود، تاکنون صدها هزار کودک بی گناه گرفتار این بلا و سرنوشت دردناک و ویرانگر نشده بودند. اکنون دیگر با این نوشتار و هزاران سمینار، آتنا و آتناها به دنیای شاد و شیرین و دلنشین کودکی و بازیگوشی بازنمی گردند، اما بی گمان هنگام آن است که در مجمع تشخیص مصلحت، مرکز پژوهش های مجلس، وزارتخانه های بهداشت و آموزش وپرورش، سازمان بهزیستی و انجمن های مردم نهاد غیردولتی با سودجستن از طراحی و چاره اندیشی سندها و دستورهای بین المللی دستنامه و برنامه کارهای ملی ژرف و فراگیر متناسب با ویژگی های فرهنگ ملی و مذهبی این مرز پرگزند، در راستای پرهیز و پیشگیری از هرگونه بدرفتاری پیکری، خشونت کلامی، پرخاشگری روانی و بهره کشی جنسی و غیرجنسی اندیشیده، تصویب و به کار بسته شود. همچنین بجاست که روان پزشکان، روان شناسان، مشاوران و مددکاران به گونه ای خودجوش و خودانگیخته و نیز همگانی و گروهی - با هم اندیشی و همکاری انجمن علمی روان پزشکان ایران، سازمان نظام پزشکی و نظام روان شناسی و مشاوره، سازمان بهزیستی و سازمان ملی جوانان - به برگزاری دوره های آموزشی فراگیر عمومی درباره تربیت جنسی کودکان و نوجوانان با رویکرد پیشگیری از قربانی بدرفتاری و بهره کشی شدن از آنان برگزار کنند.

به گمان من، نخستین گام، پایه گذاری «سازمان ملی کودکان، نوجوانان و جوانان» است. افزودن کودکان و نوجوانان به نام و عنوان سازمان ملی جوانان در راستای پاسداری از آتناها هم اکنون یک نیاز ملی لازم و بهنگام است تا آموزش وپرورش جنسی کودکان و نوجوانان و جوانان به گونه ای هدفمند و ساختاریافته به گونه ای ژرف و فراگیر، متناسب با فرهنگ ملی و مذهبی اجتماع شتابان رو به گذارمان آفریده و انجام شود.