مطربی که بهزاد فراهانی به شیوه روحوضی آپدیت شده و نو به مخاطب تعارف کرده است، روایتی آشنا از لایه های هزارتوی جامعه ایرانی و طنز تلخی از نداشته ها و انتقادهای اجتماعی- سیاسی مردمی است که به دلیل غربتی که به بلندای تاریخ است، همواره از گفتن دردها و یافتن درمانی برای دردهایش، بازمانده است. مطرب فراهانی، همانند سالن نمایشی که در اختیارش گذاشته اند - پردیس تئاتر تهران، انتهای خاوران - قهرمانی تک افتاده و تنهاست. مطرب، قصه زندگی زن شو مرده ای است که با یک حلقه دف در مجالس و بزم های زنانه، می نوازد و مطربی می کند و گذران زندگی سختش را با تنها فرزندش که او هم پیشه مادر را به ارث برده و همه داروندارش مطربی است، به چشم می بیند.