در جامعه سنت گرای سیستان و بلوچستان پیش از این، بیان ضعف ها، خلاها و ناهنجاری های فرهنگی و اجتماعی امری بسیار نکوهیده و ناپسند تلقی می شد که هر کس پیه خود انتقادی را به تن می مالید یا انگ خود فروخته بر آن می چسبید یا ستون پنجم دشمن لقب می گرفت یا اینکه طرد می شد و با واکنش سخت جامعه مواجه می گشت. عدم پذیرش ضعف ها و چشم بستن بر واقعیت های موجود چنان در جامعه سنت گرای سیستان و بلوچستان ریشه دوانده بود که حتی نیروهای درس خوانده تاب نقد از درون را نداشته و بیش از اینکه بیان ضعف های درونی با هدف اصلاح عام مردم را به واکنش وادار کند، این درس خواندگان بودند که تهاجم گونه در قبال نقد از درون موضع می