هر اتفاق ناخوشی وقتی به عادت بدل می شود، ناخوشی اش به چشم نمی آید و این از خود اتفاق، ناخوش تر است. مثلا قدیم تر که استادیوم می رفتیم، دعا به درگاه الهی برای خود ارج و منزلت و در ضمن، زمان مشخصی داشت. اگر تیم عزیزمان هر چه می زد به در بسته می زد و بازی به اواخرش می رسید و از تیم حریف عقب بود، پرسپولیسی های اصیل گاهی دست به دعا برمی داشتند تا بلکه به گل مساوی برسیم. در تجربه های سال های اخیر، اوضاع وارونه شده. گاهی در همان بیست دقیقه اول و گاهی هم مثلا موقع نخستین ضربه آزاد که پرسپولیس به دست می آورد، هم قرمزپوش های ما ندای «یا علی مدد» برمی آورند. یعنی هم دعا را با زیادی و زود خرج کردن، بی قدر