گویا در سینما نیز بسان برخی مدیوم های دیگر، عده ای خاص می توانند هر برداشتی که از اجتماع و پیرامون خویش دارند را به آسانی روی پرده بیاورند که لزوما این به معنای رد یا قبول چنین گزاره ای نیست.

بر فرض مثال اگر سینماگری در سکانس های فیلمش از تباهی و فساد در جامعه و یا نهاد خاصی رونمایی کند و یا در بستر روایت گونه درام و داستان از کژی و نژندی اطراف، داد سخن سر دهد: و یا خانواده ای را نشان دهد که به واسطه فروش و یا مصرف مواد، درگیر حواشی آن هستند و یا قضاوت کردن و مفهوم سازی درباره خیر و شر و نیکی و بدی، منطق اصلی فیلمی باشد و دست بر قضا در داخل و خارج نیز، بدان توجه شود: عنوان «سیاه نمایی»