کشاورزی، اساس تامین غذا و بقای حیات تمدن های جوامع بشری تا به امروز بوده و بی توجهی جدی به آن می تواند تبعات ناخوشایندی از جهت رشد، توسعه و شکوفایی جوامع به همراه داشته باشد. هم اکنون بخش کشاورزی به عنوان منبع تامین غذا در سبد مصرف جهانی، دارای جایگاه ویژه ای است و مساله امنیت غذایی و محصولات کشاورزی استراتژیک بر اهمیت آن افزوده است.

کشاورزی، تولید موادغذایی از راه زراعت، جنگلداری و دامداری است. محصولات کشاورزی را می توان به صورت عمده به غذاها، الیاف، سوخت، مواد اولیه، دارو و زینت آلات تقسیم کرد. غذاها عبارتند از غلات، سبزیجات، میوه ها و گوشت. الیاف عبارتند از پنبه، پشم، کنف، ابریشم و کتان. مواد خام مانند چوب.

در ایران حدود 50 میلیون هکتار زمین زراعی مناسب وجود دارد که 20 میلیون هکتار آن زیرکشت است. سالانه بیش از صد میلیون تن موادغذایی در کشور تولید می شود.

بخش کشاورزی در سال گذشته از رشد اقتصادی مثبتی برخوردار بوده که علاوه بر افزایش 5/13 درصدی حجم تولیدات داخلی، تراز منفی تجارت محصولات کشاورزی نیز کاهش یافته که نشان از کاهش حجم واردات در کنار افزایش صادرات دارد.

اتخاذ تدابیری همچون افزایش حجم ذخایر راهبردی گندم، مشروط کردن واردات روغن و دانه های روغنی به خرید تولیدات داخلی، وضع تعرفه مناسب و اخذ مبلغ معینی بابت واردات برنج، مدیریت تعرفه ای واردات شکر و همچنین ممانعت از واردات میوه های خارجی در کنار افزایش صادرات فرآورده های دامی و شیلاتی از اقدامات مثبت صورت گرفته در سال گذشته بود.

همچنین باید در جهت افزایش بهره وری از کشاورزی با کاهش ضایعات محصولات کشاورزی، بهبود تولید و متعادل کردن مصرف به صورت درست و منسجم برنامه ریزی کرد. دولت و مسئولان باید در جهت تقویت زیرساخت های کشاورزی و افزایش بهره وری، اصلاح سیستم های آبیاری و توجه به صنایع تبدیلی و ایجاد فضاهای مدرن کشاورزی تلاش کنند و بخش عمده ای از تسهیلات به این بخش تعلق گیرد.