توسعه گرایی از دهه 1980 به مهم ترین شاخص سنجش کارآمدی دولت ها در میان کشورهای درحال توسعه تبدیل شده است. دولت های توسعه گرا در چند دهه اخیر موفق شدند بسیاری از مرزهای توسعه ای را پشت سرگذاشته و بر بسیاری از دیدگاه هایی که بر عدم امکان پرشدن شکاف جهان توسعه یافته و توسعه نیافته تاکید داشتند، مهر باطل بزنند. امروزه با نمایان شدن آثار و دستاوردهای توسعه ای دولت های توسعه گرا، گرایش به این ساختار در جهان درحال توسعه رو به افزایش گذاشته و تبدیل به یک اصل رقابتی شده است. از یکسو دولت ها تلاش دارند با افزایش کارکردهای توسعه ای، مقبولیت و حتی مشروعیت سیاسی خود را حفظ کرده یا افزایش دهند و در دیگر سو، شاخص ها و الزامات توسعه ای به متغیری فعال در فرهنگ سیاسی جوامع و رفتار انتخاب کنندگان تبدیل شده است.