سال ها پیش در خیابان لارستان مردی را ملاقات کردم که سراسر عشق بود و شعور. نوجوانی بودم که برای ضبط سرود به استودیو پاپ رفته بودیم. از همان زمان نگاه مهربانش بر قلب کودک من نشست و تا زمان رفتنش با من همراه بود و البته که هست. وقتی از پله های استودیوی همیشه باز پاپ پایین می رفتی، خلوصی از جنس بلور روحت را نوازش می کرد که سرشار از صمیمیت و مهر می شدی. شاید همین بود که همه هنرمندان عرصه موسیقی، استودیو پاپ را خانه دوم خود می دانستند. ناصرخان ناب بود. دروغ نبود. روحی آرام داشت و نگاهی نافذ و عمیق. بزرگ بود ولی بوی تازگی خاک را می داد. واژه غرور از فرهنگ واژگانش رخت بربسته بود، با اینکه از بزرگان