مهدی بلوریان عکسی را منتشر کرده از بهنام عباس پور، روحانی طرفدار تراکتورسازی در استادیوم آزادی. در صفحه اینستاگرامش، فیلم این روحانی فوتبال دوست را هم منتشر کرده است. او پرچم تراکتور در دست دارد، همراه با هواداران شعار می دهد، برای رقیب کری می خواند و وقتی تیم محبوبش موقعیت گل از دست می دهد، ناگهان از صفحه غیب می شود و به زمین می افتد. شور، هیجان و زندگی را می توان در این صحنه ها دید. انتقاد به این رفتار کم نبود. چرا؟ جرم این طرفداری چیست؟ مشکل از ما است. مشکل از ورودی هایی است که ایراد دارد و برای همین ذهن ایرادگیری داریم. فکر نمی کنیم، اهل مشورت نیستیم، همکاری نداریم، آینده نگر نیستیم و برای همین شلیک می کنیم. انتقاد می کنیم. اینکه فردی بتواند «خود واقعی» را همین قدر ساده و صادقانه تصویر کند و لذت ببرد، نشانه بسیار خوبی برای هرکدام از «ما» می تواند باشد. استادیومی که می تواند پذیرای روحانیون باشد و اتفاقی نمی افتد، پس می تواند حریمی امن برای خانواده ها باشد. حتی اگر گوشه پایینی تصویر، هواداری در حال سیگار کشیدن باشد. فدراسیون فوتبال ایران می تواند از همین فرصت استفاده کند و حضور چنین فردی را تکریم کند. تکریم این هوادار، در هر لباسی، با هر عقیده ای، تکریم انسانیت است، تبلیغ فوتبال است. کالایی که هر مخاطبی را مسخ خودش می کند، از خود بیخود می کند، شور و نشاط می دهد و هیجان را وارد زندگی اش می کند. فوتبال همین است. خودمان بودن. فوتبال همین پیام را دارد. محل آمد و شد بازیکنان و هوادارانی با زبان ها، رنگ ها، مذاهب، ملیت ها و فرهنگ های مختلف شده است اما همه در یک زبان و یک هدف مشترکند و آن فوتبال است. قدر فوتبال را بدانیم.