فلسفه استفاده از قمه و تیغه چاقو در آثار کیمیایی ریشه در صور سه گانه ایده آلیسم ایرانی دارد. شمشیر براق و تمیز که از جلدش بیرون کشیده می شود، زیباست، چیزی کم دارد، قطره خون که به تیغش خشک شده باشد (از آخرین رمان کیمیایی، سرودهای مخالف ارکسترهای بزرگ ندارند، ص 162) نقدی که مسعود کیمیایی بر شمشیر براق و بدون قطره ای از خون خشکیده می کند، ریشه در بینش تراژیکی دارد که در پس زمینه ذهنی اوست.

گویا، کیمیایی طالب آن شمشیری است که چون قمه داش آکل، پلیدی های شیطانی را در حکم با زمانه ای محکوم به زوال می کند. یکی از عوامل همیشه بحث برانگیز درباره آثار سینمایی یا ادبی کیمیایی، جدا از تحلیل مشکلات