علی شمس با نگارش و کارگردانی «شب دشنه های بلند» حقیقتا یک گام از نمایش قبلی اش «داستان های میان رودان» رو به پیش برداشته است. اینجا دیگر صحبت از اینکه بازیگران حضور باکیفیتی دارند یا طراحی صحنه به خوبی جزییات را رعایت کرده است، اهمیت چندانی ندارد. بلکه نفس نگارش نمایشنامه ای که دغدغه ای فراتر از فروش گیشه یا طرح مسائل اجتماعی به شیوه ای پیش افتاده دارد واجد ارزش می شود. آنچه در این نمایش واضح به نظر می رسد دلمشغولی نویسنده در توجه به یک رنج تاریخی است. «حسد»ی که گویی تمام ارکان اجتماعی به ویژه قشر روشنفکر و هنرمند را در نوردیده و اهل تئاتر کمتر بر خاستگاه های شکل دهنده اش تمرکز کرده اند: دردی