«هیچ تنهایی بالاتر از تنهایی یک سامورایی نیست: شاید تنهایی یک ببر در جنگلی بزرگ...» فیلم «سامورایی»، کار 1967 ژان پیر ملویل، با این جمله ساده برگرفته از «کتاب سامورایی» آغاز می شود و پیچیده، ولی نه شلوغ، گام بر می دارد و غافلگیرکننده (البته نه برای تماشاگر آشنا با ملویل) تمام می شود: آمیزه ای از اراده معطوف به نابودی: غزل یاسی جذاب. مثالی ایده آل از سینمای نوآر.

کاراکتر اصلی «سامورایی» (ژف کاستلو _ آلن دلون)، جز آنجا که باید، لب به سخن باز نمی کند: سایه ای در سکوت. مردی که مرگ کسب و کارش است، با پوست شیر و قلب پرنده. مرموز: مرموز و مطمئن که نمی بازد، مگر آنجا که بخواهد. سامورایی به اربابش وفادار است ولی تا آنجا که او نیز باشد.