نزدیکی به قدرت سیاسی برای روشنفکران در سده بیستم تابویی خطرناک محسوب می شد، به ویژه اگر نظام سیاسی به استبداد سیاسی شهره بود و حاصل این همکاری لکه ای پاک نشدنی بر دامان فرد می نشاند که زدودن آثارش امکان ناپذیر می نمود، فراتر از آن این همکاری حتی اگر با ادعای نیت خیر صورت می گرفت، تا آنجا به بدنامی فرد مزبور می انجامید که حتی مجموعه آثار و اقدامات او را نیز در بر می گرفت و از چشم می انداخت و در سایه فرومی برد. از این حیث همکاری با قدرت برای روشنفکران خطایی نابخشودنی تلقی می شد که همه ابعاد حیاتی و فعالیت های فردی و اجتماعی فرد به خصوص اگر روشنفکر بود را متاثر می ساخت و مانع می شد که بر سایر فعالیت های او نوری انداخته شود و اهمیت سایر اقداماتش دیده شود.