چند وقتی بود همسرم اصرار می کرد به یاد دوران نامزدی، دو نفری برویم کافی شاپ. نه که از کافی شاپ رفتن

بدم بیاید، با فلسفه رفتن به آنجا مشکل دارم. حالا دوران نامزدی یک توجیهی دارد، ولی زن و شوهری توی کتم نمی رود. نمی فهمم یعنی چه که مرد با پیژامه راه راه جلوی تلویزیون خانه لم داده و زن هم مشغول ورق زدن مجله است، بعد زن بگوید حاضر شو برویم کافی شاپ.

لباس بپوشند و سوار ماشین بشوند و بروند آنجا، همان قهوه ای که بسته اش را برای خودشان خریده بودند 20 تومان، برای دو فنجانش 20 تومان بدهند و همان حرف های توی خانه را بزنند و برگردند خانه و بقیه حرفها را ادامه بدهند. شاید هم مشکل از من است که