رنج، کلمه ای است که با هر زبانی که تقریر شود ریشه دارد در موقعیتی انضمامی، موقعیتی که از کنتراست انسان با جهان پیرامون حاصل می شود. کنتراستی که گاه نفس انسان در رخداد آن دخیل نیست. انسانی که از کنش واقعه به واکنش دفاع می رسد و از این کنش و واکنش، از این کشمکش و از این دیالکتیک است که رنج حاصل می شود. هر رنجی آیینه ای است بر رنج دیگر، چون رخدادی مستتر که تو گویی هیچگاه قصد از پا ایستادن ندارد: تا آن زمان که آدمی هست. به همین سبب است که رنج زبان مشترک دارد و رنج دیدگان با آن زبان مشترک یکدیگر را می یابند و زخم های یکدیگر از این سیر واقعه، نه مرهم بلکه تنها تماشا می کنند. تئاتر «نامه های عاشقانه