آثار علی اشرف درویشیان در حوزه کودک و نوجوان را می توان به نوعی ادامه دهنده راه نویسندگان دهه چهلی همچون«صمد بهرنگی» دانست؛ البته او در ادبیات بزرگسال هم کارهای متعددی ارائه کرده است. با وجود این به گمانم آثار او در مرز بینابینی دو گروه «کودک و نوجوان» و «بزرگسال» به شمار می آیند، چراکه درویشیان چندان به دنبال مسائل تکنیکی و فرمی داستان نیست و نوشته هایش به همین دلیل آنقدر پیچیده نیستند که نوجوانان نتوانند با آنها ارتباط برقرار کنند. او نویسنده ای مضمون گرا و به دنبال انتقال پیام به مخاطبان است. از همان دهه پنجاه با انتشار نخستین آثارش از او به عنوان نویسنده ای توانمند یاد شد که وظیفه ای مهم برای مسائل اجتماعی و در ابعاد کلی تر آن برای خود اجتماع قائل است. مساله ای که در اغلب داستان ها و رمان های امروز مغفول واقع شده است که همین فقدان را می توان عامل مهمی در کاهش شمارگان کتاب ها دانست. اگر نگاهی به آثار منتشر شده از سوی این نویسنده و پژوهشگر پیشکسوت داشته باشید خواهید دید که جمع بندی و فشرده داستان ها و رمان های وی در رمان چهار جلدی«سال های ابری» دیده می شود. در این مجال اندک می توانم بگویم که به عقیده من اهمیت کارهای درویشیان در ادبیات اجتماع گرایی است که مورد توجه اوست. ادبیاتی که برای داستان، وظیفه مهمی برای پرداختن به تاریخ و اجتماع قائل است؛ ادبیاتی که جای خالی اش میان نوشته های نویسندگان دهه اخیر خودنمایی می کند!