«رگ خواب» فیلم ناامیدکننده ای است. برای گفتن از مظلومیت و معصومیت زن و بازسازی شخصیت لگدکوب شده و لهیده زن در چرخ دنده های تیز و شتابناک زندگی شهری، به قدری اغراق شده است که به بچه ای می ماند که بخواهد خواسته ای را چندین و چندبار با صدای بلند و درنهایت با اشک های ساختگی اش منتقل کند. رگ خواب از لحاظ پرداخت سینمایی حرفی تازه ندارد و از گفتارها (دیالوگ ها) تا تصاویر و نماهایش، ساده و ابتدایی است. موقعیت های شکل گرفته میان مرد و زن اصلی فیلم چنان تصنعی و اغراق آمیزند که احساس می کنی مخاطب عقب مانده ای هستی که برای نخستین بار به تماشای ملودرامی پرسوز و گداز نشسته ای. فیلم می خواهد دفاعیه ای باشد