در میان تبلیغات بیلبوردی اتوبان های پایتخت، نوشته ای به چشم آمد با این لوگو: تدبیر ژاپن: ضمانت ایران. حال کاری به جنس مورد اشاره در این تبلیغ نداریم که کالاهای مورد استفاده ژاپنی در کشورمان مشخص است. آنچه اما دلیلی بر سیاه کردن این ستون شد: برمی گردد به «مانحن فیه» این نوشته و واژگان نشسته بر تبلیغ. تدبیر و درایت معنایش بر همگان آشکار است و این چند سال بیشتر به گوش ها آشنا می آید. ضمانت هم به سبب کاربرد زیادش در اقتصاد، لامحاله در معنای تحت اللفظی کلمه ای است با بار معنایی زیاد. اما براستی چرا در بده بستان اقتصادی با دنیا هماره تدبیر و اداره و اراده در آن ور آبهاست و ضمانت و در حقیقت فروش آسان در این سمت؟! و پرسش اصلی آنکه در این چرخه سهم تولید ملی در کجای منظومه فکری مان قرار می گیرد. حرجی بر نمایندگان کالاهای خارجی نیست که باید برای فروش بیشتر محصول در کشوری که در سیطره اجناس شرق دور است، دست به تدبیری چنین زنند که اگر این گونه نباشد رقبا در چشم به هم زدنی، آنچنان ضمانت هایی می دهند که خود کارخانه در ذیل محصولش نمی دهد! افسوس از آنجایی است که شاخک های حساس اقتصادی جامعه، نمی جنبد و نهاد و سازمانی در این رهگذر، درپی چرایی این تدابیر خارجی نیست. آیا باید تا ابد افسوس آن خوریم که چه وقت کالا و محصول داخلی به این امکان واقعی در تولید می رسد که جا پای رقیب خارجی گذارد؟ وقتی کارآفرینان و تولیدکنندگان به هر دلیلی نتوانند یا نخواهند که با جهان، دادوستد اصولی داشته باشند: بدان معنا که در پی دانش اندوختن باشند و سطح کالای خویش را بالا برند، در بر همین پاشنه خواهد چرخید. در خبرها آمده بود اردوغان ترکیه، با هزینه دولت، گروهی از مدیران و کارخانه داران صنعت مبلمان را به کشورهای صاحب عنوان این کار فرستاد تا چم و خم تولید و مدیریت این رشته را اصولی تر، بیاموزند که حالیه شاهد آن هستیم در همین دور و بر خودمان مبلمان ترکیه با قیمتی کمتر از رقیب ایرانی و با کیفیتی افزون تر، در خانه ها جولان می دهد. پس تا تولیدکنندگان نخواهند و حمایت کافی هم نشوند از مراکز مرتبط، دیدن و افسوس خوردن از چنین تبلیغاتی هم خواهد بود که به قول سعدی صاحب سخن: ای بسا اسب تیزرو که بماند/ که خر لنگ، جان به منزل برد.