کارلوس کی روش حرف های عجیبی نمی زند. اعتقاد دارد صعود به مرحله دوم جام جهانی، اتفاق «خاصی» است و برای همین باید برنامه «خاص» برای آن داشت وگرنه با همان برنامه معمولی می توان حضور یافت و در همان مرحله اول حذف شد. او با وجود همه بدرفتاری ها، مصاحبه های آتشین، مزاج تند و بیانیه های عجیب، راه و رسم حرفه ای بودن را هم به ما می آموزد. واقع بین باشیم. او روز اول تیمی را تحویل گرفت که چهارم آسیا بود و حرفی برای گفتن نداشت اما کی روش معترض بود. به چه؟ لباس مناسب نداریم، زمین تمرین مناسب نداریم، اردوی تدارکاتی مناسب نداریم و پول نیست. بعد از نزدیک به هشت سال، او تیم را به قدرتمندترین و ترسناک ترین تیم آسیا تبدیل کرده است. رشد فنی بازیکنان و تیم محرز است. آسیا به احترام نام ایران می ایستد. اما کی روش همچنان معترض است. به چه؟ همچنان لباس مناسب نداریم، زمین تمرین مناسب نداریم، اردوی تدارکاتی مناسب نداریم و پول نیست. چرا ساختار مدیریتی فوتبال ایران همانند تیم ملی رشد نکرده است؟ چرا می خواهیم کی روش را هم سطح امکانات فوتبال ایران کنیم؟ واضح است. تقاضاهای او بیشتر از توان مدیریتی فوتبال ایران است. فوتبال ایران از لحاظ ساختاری مشکلات اساسی دارد. برای رسیدن به شرایط پایدار موفقیت در فوتبال باید مدیریت، سرمایه گذاری و برنامه ریزی را توامان داشت. در غیر این صورت کسب هر موفقیتی مقطعی خواهد بود. از کی روش دفاع می کنیم چون او و اعتراض هایش «معلول» است و «علت» را مدیریت می دانیم.