در دو شماره قبل «در میانه میدان سرخ» از تعریف آزادی به سبک روسی نوشتم و پس از آن به افرادی اشاره کردم که چشم دیدن حداقل های حقوق شهروندی و آزادی های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی ملت را هم ندارند و همواره دلواپس هستند و به قول مطلب هفته گذشته ناحیه سعادت شان درد می کند. این هفته می خواهم از زاویه دیگر به این مفهوم پرهیاهو در جامعه روسیه نگاه کنم.

با پیدایش و گسترش رسانه های جمعی و شبکه های اجتماعی، پز دادن های به سبک حکومتی هم مد شد و فارغ از اینکه یک دولتی چقدر حداقل های آزادی و حقوق شهروندی را در خصوص ملت خود و دیگر ملت ها رعایت می کرد، همواره می کوشید پز آن را بدهد که همه چیز آرام و اوضاع بر وفق مراد است. رسانه ملی یا همان شبکه های رادیو و تلویزیونی دولتی یکی از مناسب ترین محل ها برای این پز دادن ها بود و شاید هنوز هم است.