«روز ملی سینما» اولین تصویری را که به ذهنم می آورد، تصویر سیف الله داد است. در آن زمان ما از طریق خانه سینما تقاضای نام گذاری این روز را در تقویم رسمی کشور مطرح کردیم و یکی، دو سال طول کشید تا روند اداری آن انجام شد و اکنون این روز در میان مردم و مخاطبان سینما به یک روز ملی بدل شده است، اما این تصویر تفاوت دارد با تصویری که از خود واژه سینما در ذهنم مجسم می شود. تصویری که واژه سینما در تصور من می سازد؛ تصویر یک ایده آل و اتوپیاست؛ جایی که همواره آرزویش را داشته ام و به عنوان یک فیلم ساز، همچنان در رویای آن هستم؛ لحظه ای رویایی که حسرتی بر دل نمانده باشد و آن چیزی که سینمای کشورم، پتانسیل و ظرفیتش را در خود دارد، محقق شده باشد. شاید برخی با شنیدن این نام، به یاد رفتارها و تحرکات کاسب مآبانه ای بیفتند که سینما را به راهی برای کسب روزی و شهرت بدل کرده است.

اهالی سینما در تمام دنیا، از ویترینی ترین و بانفوذترین چهره های مشهور هر کشوری هستند که می توانند نفوذ فکری خود را در حوزه های مختلف اجتماعی و فرهنگی و ملی، به نمایش بگذارند. کاش روزی برسد که در روز ملی سینما، شاهد کنارهم قرارگرفتن اهالی سینمای ایران برای احترام به سلیقه های مختلف در عین وحدت باشیم. این زمان، زمانی است که تفاوت سلیقه ها محترم خواهد بود، اما کسی نگاه ابزاری به سینما را برنمی تابد و مانع از آن می شود که این نگاه، بدنه و رسالت و محتوای سینما را مورد لطمه قرار دهد. آرزویی که من برای سینما دارم همین است که در صنف و تولید اثر سینمایی به چنان وحدتی در مسائل بنیادین برسیم که بتوانیم الگویی برای دیگر فعالیت های هنری کشور و هنرمندان آن عرصه ها باشیم. شاید مرحوم «داد» هم وقتی که ایده ثبت این روز را در تقویم پیگیری می کرد، در جست وجوی چنین ویژگی ای بود تا «روز ملی سینما» بهانه ای شود برای همگرایی، برای وحدت و برای حرکت بر اساس یک اعتقاد واحد. تا باد، چنین بادا!