آیا همانقدر که انسان ذاتا فناپذیر و فراموش شدنی است خاطرات او نیز از میان می رود و ذهن بشر دچار نسیان می شود؟ یا به خاطر دردناک بودن خاطرات تاریخی، خود در تلاش برای فراموشی این زخم های فردی و جمعی هستیم. یا به قول پل ریکور «برای ما انسان ها مبارزه یا خاطره کار مشکلی است، گاهی بیش از حد خاطره داریم، یعنی بیش از حد خفت هاو ضعف ها رابه یاد می آوریم و گاهی نیز با کمبود خاطره و افراط در فراموشی روبه رو هستیم»؟ نمایش «هر یاد که بود، رفت بر باد» حول همین فراموشی می چرخد، شاید هم حول فراموش شدگان. سهراب کریمی، کارگردان جوان این نمایش به خاطره و تاریخ می پردازد، اینکه ما چه اندازه تاریخ معاصر خود را