1- بچه که بودیم تلویزیون بود اگرچه سیاه وسفید، آن هم در یک گنجه چوبی دردار و قفل دار که رویش یک توری سفید می انداختند و وقتی برنامه نداشت می شد تاقچه که عکسی یا مجسمه ای رویش چشم نوازی می کرد. مجسمه روی تلویزیون ما یک کاکاسیاه بود با گردنبند طلایی که سرش تکان تکان می خورد و وقتی پدرومادر نبودند این تکان سرش از دست ما خلاصی نداشت. بچه که بودیم تلفن هم بود آن هم با گوشی سنگین سیاه و بوق سنگین ترش وقتی گوشی را برمی داشتی. شماره تلفن مان هم هنوز یادم است: 620540! بچه که بودیم در فیلم های علمی- تخیلی می شد چهره به چهره با کسی آن سوی دریاها یا منظومه ها تماس تصویری داشت: مثلا در سریال «پیشتازان فضا»