در پیچ وخم بازاربزرگ تهران صدای درگلومانده کودکان کار فریاد می زند؛ کودکانی که کودکی نکرده، بزرگ شده اند. کودکانی که تنها سرمایه شان دست ها و پاهای نحیف شان است و سنگینی بار زندگی را بر جثه های کوچک شان گذاشته و در دالان های «بازاربزرگ» تهران در تقلای ورود به دنیای آدم بزرگ ها هستند. دست هایی که باید توپی را لمس کنند یا در دفتر مشق بنویسند اما اسباب بازی این روزهایشان چرخ دستی های مملو از بار و سهم شان از کودکی سواری گرفتن از گاری دستی است. بی دفاع ترین فضای شهر برای کودکان، فضای بازار است و محل کسب. کمی پایین تر از میدان توپخانه، در کوچه پس کوچه های حوالی بازار بزرگ تهران، چهره های معصوم و