هفت سال از خروج بی سروصدای بهرام بیضایی از ایران می گذرد: از هجرتی ناگهانی در پایان تابستان سال 89. قرار نبود که این سفر آنقدر طولانی شود و در ابتدا، خبرها از گذراندن یک دوره در دانشگاه استنفورد می گفتند و سفر کوتاه بیضایی. اما سال پشت سال آمد و بیضایی بازنگشت: نه آن زمانی که سازمان سینمایی دولت دهم نمی خواست که بیضایی باشد و نه بعدتر که دولت عوض شد و مدیران فرهنگی تازه از ارزش های این هنرمند در سینما و ادبیات گفتند و اینکه تلاش شان را برای بازگشت او به ایران می کنند. بیضایی در همان استنفورد ماند تا خبرهای فعالیتش به گوش ما برسد و نمایش ها و آثار تازه و کلاس های متعددش هم برای آنهایی باشد که دست شان به او می رسد و صدالبته ارزش حضورش را می دانند. حالا هفت سال گذشته و در این هفت سال، جای خالی بیضایی با آثارش در ایران پرشده است: با همه آنچه از خود به جا گذاشت و رفت. با فیلم ها، داستان ها، نمایشنامه ها و حتی سخنرانی ها و یادداشت های کوتاهش که روزگاری در این سرزمین خلق شدند. بیضایی جایی در آن سوی مرزها مشغول است و این طرف تر، علاقه مندانش از هر فرصتی برای رسیدن به آثار او استفاده می کنند: فرصت هایی که یک روز کارگردانان و هنرمندان دنیای نمایش با روخوانی و اجرای نمایشنامه های مجدد او ایجاد می کنند یا توسط ناشرش، شهلا لاهیجی و انتشار کتاب تازه یا چاپ مجدد آثار قبلی فراهم می شود. هفت سال از گذر بیضایی از مرزهای این سرزمین می گذرد اما آنچه واقعیت است حضور پررنگی است که نه تنها مرز نمی شناسد که به مدیر موافق و مخالف هم کاری ندارد و در گنجینه فرهنگ و هنر این سرزمین ثبت می شود.