«خودمرکزگرایی» و «تازه به دوران رسیدگی» روشنفکرانه، باب «وراجی» را می گشاید؛ دلیلش هر چه که هست در این مجال، تنها به بروزش نظر داریم. چرا که تا این بروز دیده و واکاوی نشود، دلایلش هم محفوظ می ماند.

پرسش از این جا آغاز می شود که چرا برخی سخنرانی ها با همه حرارت و دوآتشگی شان و برخی نوشته ها با تمام طمطراق و صغرا و کبرای نظری شان، ما را راضی نمی کند؛ دهانمان گس می شود ولی توضیح دقیقش را نمی یابیم؟ سخنران که با تمام احساس دارد از مسائلی می گوید که به عبارتی «درد» ما محسوب می شود، حتی «درد» زمانه ما، نویسنده که دارد با تمام قوا و به مدد خدایان احساس و عاطفه تاریخی و فرهنگی به «زخم» زمانه اشارت