«بیهوده به گوشی تلفن چسبیده بودم و سعی می کردم حرف بیشتری از آن بیرون بکشم. تماس قطع شده بود و من درست نفهمیده بودم چه اتفاقی افتاده است. ولی همان چند کلمه که از صدها کیلومتر آن طرف تر به گوشم رسید، برای دوباره پیوستن رشته ای گسسته کافی بود: بار دیگر آن چشم ها، چشم های پدر –این بار از پس ابر سفید پیری- با همان نگاه های ملامتگر و بی مدارا که از احساس گناه پرم می کند، همان احساس قدیمی که گمان می کردم وقتی سال ها پیش به خانه پشت کردم تا دیگر برنگردم از میان رفته است... چقدر اشتباه می کردم! حالا می فهمم گذشته به آن سادگی که خیال می کردم نمی میرد و دردهای کهنه در جایی از روح – و نه جسم- همچنان می