آخرین برنامه پخش شده 90 نشان داد سطح مدیریتی و تصمیمات کلان برای باشگاه های ورزشی در ایران تا چه میزان کم عمق و تاسف آور است. نمایشی دلسردکننده برای هوادارانی که تا پاسی از شب بیدار ماندند تا شاید شاهد باز شدن گره ای از گره های کور باشگاه محبوب شان باشند. اما اکثر آنها با عصبانیت و خشم تلویزیون شان را خاموش کردند. بیراه نبود یکی از روزنامه نگاران تیتر زد: «بزرگ ترین شکست تاریخ باشگاه استقلال در یک ساعت»: شکستی که از هیات مدیره تا مدیران، مربیان، بازیکنان و هواداران را در برمی گیرد. گویی باشگاه داری در ایران متفاوت از همه جای جهان است. باشگاه هایی که برچسب دولتی بر پیشانی شان خورده است و انگشت اتهام را به سوی رییس دولت تا وزیر ورزش برمی گرداند. از یاد نبریم ورزش و فوتبال ایران خصوصی بود. باشگاه هایی مانند پرسپولیس، شاهین، تهرانجوان، ایرانجوان و... چه روزی دولتی بودند؟ ناگهان تصمیم بر آن شد که مدیریت شان برعهده دولت باشد و انحلال و سقوط، سهم اکثر آنها شد. باور داریم تنها یک مدیریت ساختارمند به ما کمک می کند که فوتبال موفقی داشته باشیم. معتقدیم نباید در بحث ناکامی های باشگاه ها، مسائل سطحی بررسی شود. مشکل عمده ورزش ایران ناشی از عدم وجود ساختار مناسب است. چه قبل از انقلاب و چه بعد از آن هیچگاه ساختار هدفمندی در ورزش ایران وجود نداشته و این اساسی ترین چالش پیش روی ورزش کشور است. همین می شود که در باشگاه استقلال، مقصر مشخص نیست، چون جایگاه ها معلوم نشده است. به آینده فوتبال و ورزش فکر کنیم.