در وقت وفات امام صادق(ع) جریانی رخ داد که (برای مدعیان دین مداری بسیار حائز اهمیت است) وقتی ابوبصیر آمد به «ام حمیده» (همسر امام جعفر صادق(ع) و مادر گرامی امام موسی بن جعفر(ع)) تسلیتی عرض کند، ام حمیده گریست، ابوبصیر هم که کور بود گریست. بعد ام حمیده به ابوبصیر گفت: ابوبصیر نبودی و لحظه آخر امام را ندیدی، جریان عجیبی رخ داد، عرض کرد چی؟ فرمود: امام در یک حال فرو رفت که تقریبا حالت غشوه ای بود. بعد چشمهایش را باز کرد و فرمود: تمام خویشان نزدیک را بگویند بیایند بالای سر من حاضر شوند. ما امر امام را اطاعت و همه را دعوت کردیم، وقتی همه جمع شدند، امام در همان حالات که لحظات آخر عمرش را طی می کرد، یک مرتبه چشمش را باز کرد، رو کرد به جمعیت و همین یک جمله را گفت: «لن تنال شفاعتنا مستخفا بالصلوه» هرگز شفاعت ما به مردمی که نماز را سبک بشمارند، نخواهد رسید. این را گفت و جان به جان آفرین تسلیم کرد. امام نفرمود که شفاعت ما به مردمی که نماز نمی خوانند نمی رسد، آنکه تکلیفش خیلی روشن است. گفت: به کسانی که نماز را سبک می شمارند. یعنی چرا نماز را سبک می شمارند؟ وقت و فراغت دارد می تواند نماز خوبی با آرامش بخواند، ولی نمی خواند. نماز ظهر و عصر را تا نزدیک غروب نمی خواند. نزدیک غروب که شد می رود یک وضوی سریعی می گیرد و بعد با عجله یک نمازی می خواند و فورا مهرش را می گذارد آن طرف، نمازی که نه مقدمه دارد نه موخره، نه آرامش دارد و نه حضور قلب، جوری عمل می کند که خوب دیگر این هم یک کاری است و باید نمازمان را هم بخوانیم! این خفیف شمردن نماز است! (1)