حدود سال 1388/ 2009 بود که در حال آماده شدن برای مسابقات جهانی ربوکاپ با خبری روبه رو شدم در مورد ساخت نانوربات ها؛ ربات های کوچکی که زیر میکروسکوپ الکترونیکی قابل دیدن بودند و با قرار گرفتن روی صفحه ای از جنس سیلیکون با جریان بسیار بسیار کم الکتریکی و اموج کنترل می شدند و حرکت های ساده ای را انجام می دادند. عکس جالبی آن زمان منتشر شده بود از یک مگس و یک نانو ربات در زیر چشمی میکروسکوپ که ربات تقریبا از چشم مگس هم کوچک تر بود!

در آن سال فقط پنج دانشگاه در دنیا قابلیت ساخت و تحلیل چنین سیستم هایی را داشتند، اما در آخرین نوآوری ها در بخش نانوربات ها در روزهای اخیر دانشگاه منچستر از اولین ربات مولکولی خود رونمایی کرده است. این ربات های بسیار کوچک از اتم های اکسیژن، کربن، نیتروژن و هیدروژن ساخته شده اند.

اولین ربات مولکولی جهان، در ابعاد نانو قابلیت آن را دارد که با استفاده از تحریک های شیمیایی با جهت های مختلف مورد نظر دانشمندان حرکت کند. از همه جالب تر این که دارای بازویی در ابعاد مولکولی نیز هست و با تحریک شیمیایی برنامه ریزی شده و می تواند در ابعاد خودش مولکول ها را جابه جا کرده و به ساخت وساز بپردازد. از نظر من چنین چیزی بسیار شگفت انگیز است. از این گونه ربات ها در آینده برای انتقال داروها به بافت ها و بخش های مختلف بدن استفاده خواهد شد.

ربات مولکولی در دپارتمان شیمی دانشگاه منچستر طراحی شده است. برای هدایت ربات محیط برنامه نویسی و کنترلی وجود دارد که متخصص داروها یا شیمیدانی که با این ابزار کار می کند، ماموریت را برای ربات در آن تعریف کرده و به نسبت تعداد حرکت ها و نیازهای کاری، تحریک های مختلف شیمیایی به سیستم رباتیک اعمال می شود و در نهایت ربات به نسبت هر تحریک حرکات مناسب را انجام خواهد داد. این نوع سامانه های شگفت انگیز در آینده نقش قابل توجهی در درمان بیماری ها خواهند داشت. شاید در آینده با کمک این فناوری در درمان سلول های سرطانی یا بافت های داخلی بدن نیازی به جراحی های سنگین نباشد.