چراغ های قرمزرنگ ماشین سفید جلویی محوتر می شوند. چندین روز سردرد و تهوع توان اندیشیدن را از من گرفته است. بعد از مدت ها اشک می ریزم. بی امان و با صدا می گریم. «باید چشم پزشک نظر بدهد. چشم هایت عفونت دارند». وحشت با تکرار صدای پزشک در ذهنم بیدار می شود. در متراکم ترین ترافیک مهرماه گیر کرده ام. صدای ساز و طبل از دور و نزدیک شنیده می شود. هنوز شهر سیاه پوش است و عزادار و هیچ کس نیست در این شب نفرت انگیز با شنیدن حرف های ترسناک پزشک از زبان من کمی ذهنم را آرام کند. عفونت در بدن من ماندگار شده؛ هرروز به شکلی آزارم می دهد و من را سراغ متخصص دیگری می فرستد. این درد تلخ تر و طولانی تر از توان من شده؛