«همه چیزهای عظیم و مهمی که می شناسیم کار عصبی هاست. همه مکتب ها را آنها بنیان گذاشته اند و همه شاهکارها را آنها ساخته اند و نه کسان دیگر. بشریت هرگز نخواهد فهمید که چقدر به آنها مدیون است و به خصوص آنها برای ارایه این همه چیز به بشریت چقدر رنج کشیده اند. ما از شنیدن موسیقی خوب، از دیدن نقاشی زیبا لذت می بریم، اما نمی دانیم که برای سازندگان شان به چه بهایی تمام شده اند، به قیمت چه بی خوابی ها، چه گریه ها، چه خنده های عصبی، چه کهیرها، چه آسم ها، چه صرع ها و چه مقدار اضطراب مرگ که از همه آنهای دیگر بدتر است...» (در جست وجوی زمان از دست رفته - مارسل پروست)