تاد می در رمان مرگ می نویسد مرگ تضمین می کند که هر کسی اجازه دهد که نوبت به دیگران هم برسد، مرگ مثل رد کردن چوب مسابقه دو امدادی به نسل بعدی است. آنها از مرگ های پی در پی پدید آمده اند، ضیافت آنها سفره سکوت و مکث و اندوه است. دردی بی پایان که نمی تواند شنیده شود و لمسش ذهن آدمی را می پوساند. لمسی واگیردار که همه را با خود خواهد برد. نمی توانم هر آنچه دیدم را بازگو کنم، می خواهم در سکوت باقی بماند. می گویند کسی که با سکوت برود با مرگ بازخواهد گشت. دردی مشترک میان آنها دست به دست می چرخد، میخی است سیاه که بر کف پا فرو رفته است. درد دارد و خون کف زمین را می پوشاند، نمی توانم دردهایم را بازگو کنم.