می خواهم یک پیراهن بخرم، اما تا عصر کار دارم و فرصت ندارم که به فروشگاه بروم. در مسیر سر کار نخستین چیزی که در مواجهه با هر یک از دوستان و همکاران و رفقا با آن مواجه می شوم، پیراهن ایشان است.

ممکن است با خیلی ها در مورد پیراهن شان حرف بزنم، اینکه آن را چند خریده اند، از کجا خریده اند، «مارک»ش چیست و چند بار آن را پوشیده اند. ممکن هم هست در این باره با ایشان حرف نزنم، اما این عطف توجه ناخودآگاه رخ می دهد، یعنی حتی ممکن است به چهره آدمی که مقابلم ایستاده، خیره شده باشم یا چشم هایشان را ببینم، اما چیزی شاخک های آگاهی من را بی آنکه خودم بخواهم به سمت پیراهن او معطوف می کند.