انگار فیلم باید در همین گرند کنیون تمام می شد و جز این اگر بود عجیب بود؛ «تلما و لوئیز»، این فیلم چندوجهی ریدلی اسکات از همان نمای آغازینش، از همان تصویر سیاه و سفیدش از بیابانی بی انتها که لوح قرارگرفتن نام فیلم و عواملش است و بعد آرام آرام رنگی می شود و در آخر هم آرام آرام در سیاهی محو می شود، به ما می گوید که با یک وسترن روبه رو هستیم اما وسترنی واژگون. این بار به جای مردهای تک افتاده و مبادی آداب دو زن خسته از ملال روزمره و مردان بی مبالات دوروبرشان هستند که به جای اسب، سوار بر ماشینی روباز می شوند و به دل جاده و بیابان می زنند تا دمی از همان اصولی رها شوند که در فیلم های وسترن سنگ شان به سینه زده شده است.