روزگاری نه چندان دور، تهران بود و لوطی هایش. لوطی بودن و لوطی شدن در شهر لوطی پرور تهران برای خود آداب و رسومی داشت. هرکس که می خواست در این جرگه قرار گیرد، باید ابتدا منشور اخلاقی نانوشته جماعت لوطی را پذیرا شود. نان خوردن از دسترنج خود، احترام به بزرگ تر، مهربانی با کوچک تر، دستگیری از ضعفا و رک و بی پروابودن و... بخشی از قوانین این منشور اخلاقی بودند. بعد از این مرحله، نوبت داشتن وسایل مورد نیاز لوطی گری بود که هر تازه وارد باید آن را تهیه می کرد. زنجیر بی سوسه یزدی، جام برنجی کرمانی، دستمال بزرگ ابریشمی کاشانی، چاقوی اصفهانی، چپق چوب عناب یا آلبالو، شال لام الف لا و گیوه تخت نازک، هفت قلم وسایلی بودند که بدون آن لوطی شدن بی معنا بود. البته چهار تای اول از ملزومات بود و باقی اختیاری و اگر هم نبود، از لوطی گری لوطی ها چیزی کم نمی شد.