وقتی پای مشارکت مردم وسط باشد، کوهی از مشکلات هم قابل حل شدن است. برای نمونه هنگام بروز حوادثی مانند سیل و زلزله، مردم بسیج می شوند و با تامین نیازهای اولیه حادثه دیدگان نمی گذارند به آنها آسیب بیشتری وارد شود. مشارکت های مردمی، دوای درد بسیاری از آسیب های اجتماعی است؛ مثلا اگر شرایط برای حضور گسترده مردم فعال باشد آنها می توانند فقری را که کنترلش از دست دولتمردان خارج است به زانو در آورند. در واقع این که منتظر بنشینیم و انتظار داشته باشیم فقط دولت برای مهار فقر به میدان بیاید، سیاست غلطی است که گذر زمان ثابت کرده جواب نمی دهد. این در حالی است که فقر بستر لازم برای طغیان آسیب های اجتماعی دیگری مانند طلاق و اعتیاد را نیز فراهم می کند. به همین علت مسئولان دست کم باید شرایطی ایجاد کنند که شهروندان تا حد توان برای مبارزه با فقر به میدان بیایند.