به خاطر دارم در سال 1394، زمانی که وزیر وقت بهداشت، نگارنده را به عنوان نماینده وزارت بهداشت به شورای زنان شورای عالی انقلاب فرهنگی معرفی کرد، رئیس وقت شورا بعد از یک بار حضورم در جلسه، ابلاغ وزیر بهداشت را وتو کرد و به راحتی تقاضای تغییر نماینده وزارت بهداشت را در شورا ارائه داد. وزیر وقت نیز گویا ترجیح داد خود را به دردسر نیندازد و عطای داشتن نماینده در شورای زنان را به لقای اصرار بر حضور نماینده منتخب خود، بخشید و به راحتی عقب نشینی کرد. من نیز در حیرت از اینکه چطور به همین آسانی از ارائه طرح ها و برنامه هایی که برای کمک به زنان و خانواده های کشور و پیشبرد سند ترقی سیاست های کلان خانواده