1. بلوغ سینمایی دیوید کراننبرگ خیلی دیر رخ می دهد و تا سال ها، حتی وقتی به شهرت هم می رسد از این بلوغ خبری نیست. وقتی فیلم های دوره اول فیلم سازی اش را نگاه می کنی، کارهایی مثل «جرم های آینده»، «استریو»، «هار» و حتی «اسکنرز» و «Shivers»، همچنان احساس می کنی با فیلم سازی روبه رو هستی که ذوق زدگی بیش از اندیشه او را به جلو می راند. در یکی، دو کار اول بلندش، کراننبرگ اساسا در خلق درام شکست خورده است؛ به دلیل کمبود امکانات قید ضبط دیالوگ را زده و فیلم هایش با حداقل ترین زمان ممکن برای یک فیلم بلند مجموعه ای از تصاویری هستند که گاه بیننده را شوکه می کنند و گاه آن قدر بی ربط به نظر می رسند که گویی