فارغ از اخلاق و ویژگی های شخصی علی اشرف درویشیان و از سویی نگاهی که به اجتماع و مسائل مرتبط به آن داشت می توان گفت که او از جمله نویسندگان موثر در ادبیات معاصر فارسی به شمار می آید. نویسنده ای بود که بخشی از رئالیسم ادبی فارسی مان در گرو نوشته های اوست. در کنار دیگر نویسندگانی همچون بزرگ علوی، احمد محمود و همچنین محمود دولت آبادی، درویشیان هم یکی از نمایندگان این جریان ادبی در کشورمان به شمار می آید. او در کارهایش به سراغ چیزی رفته که هدف نهایی ادبیات است، رفتار انسانی یا انسان بهتر شدن، هدفی است که در هر یک از نوشته هایش به طریقی آن را دنبال کرده است. درویشیان هم مانند بسیاری از نویسندگان مطرح دو دسته نوشته دارد، بخشی از نوشته هایش که امروز مشمول زمان شده، در دوره ای از تاریخ ادبیات معاصر مطرح بوده و بخش دیگر هم آثاری هستند که همچنان بسیار خواندنی اند و می توان از آنها لذت برد.

فارغ از هر گونه برخورد احساسی بواسطه درگذشت درویشیان، به گمانم نامش به دلایل مختلفی در تاریخ فرهنگ و ادب فارسی جاودانه می ماند، او بواسطه نوشته هایش جایگاه مهمی در رئالیسم ایرانی دارد و این مساله در بخشی از کتاب هایش به وضوح قابل مشاهده است. از دست رفتن هر یک از چهره های ادبی معاصر، فارغ از تفکراتی که دارند، لطمه بزرگی به ادبیات معاصرمان است، فقدان علی اشرف درویشیان هم با توجه به تاثیری که بر ادبیات داستان معاصر بر جای گذاشت تاسف انگیز و غیرقابل جبران است.