«ایتالیا ایتالیا» از آن گونه فیلم هاست که یا از آن روی می گردانند یا سینه چاکش می شوند: رویگردانان، فیلم را لو و قناس می دانند و سینه چاکان فیلم را مانوس و ملوس. در این کنش و واکنش است که صحبت از این فیلم، تبدیل به دو قطبی می شود. مبرا شدن ازین دو قطب نیز اجتناب ناپذیر است به همین سبب نیز مابه ازای سخن راندن از این دو قطب، می توان به کشف صور فیلم رهنمون شد.

یکم/ پیش ازین قصد، اما خالی از لطف نیست که دلایل دو سوی قطبیت مخالفان و موافقان فیلم را رصد کرد. مخالفان فیلم، بر ریتم کشدار فیلم، چفت نشدن بازی ها، فرم به هم ریخته روایت که تماشاگر را گیج می کند و نالازم است و پایان کلیشه ای فیلم تاکید