نائومی کاواسه، کارگردان مولف ژاپنی و پای ثابت جشنواره فیلم کن طی مسترکلاسی که در سی امین جشنواره بین المللی فیلم توکیو برگزار کرد، از سبک فیلمسازی اش صحبت کرد. همچنین او داستان ورودش به سینما و عشقش به فیلم را با علاقه مندان در میان گذاشت.

او در این جلسه گفت: «به هنگام فیلمبرداری فیلم هایم می کوشم کسی به غیر از عوامل فیلم آن اطراف نباشد، چرا که اگر نگاه دیگری روی ما باشد، بازیگران تمرکزشان را از دست می دهند.» کارگردان «جنگل سوگوار» به شبکه های اجتماعی و نظرات کاربران در مورد فیلم هایش توجهی نمی کند: «گاهی پیام ها، توییتر، اینستاگرام... و فیسبوک را می بینم. مردم درباره همه چیز می نویسند. من به آنها توجهی نمی کنم اما چیزهایی برایم می فرستند، نظراتی که درباره فیلم هایم هست، اظهارنظرهای منفی. اما می گویم خب، فیلمم را دیدی، یا ندیدی؟ و تعجبم از این است که وقتی کسی از من خوشش نمی آید چرا فیلم من را می بیند؟» از نظر کاواسه کسی که از کار او انتقاد می کند احتمالا به حرفه او توجه دارد.

این فیلمساز 48 ساله زمانی که به مدرسه می رفت، عاشق بسکتبال بود اما خیلی طول نمی کشد که بسکتبال جای خود را به فیلمسازی می دهد. کاواسه وقتی برای نخستین بار دوربین به دست می گیرد از کار با آن لذت می برد. او دوربین را «ماشین زمان» می دید که گذشته را ضبط می کند. کاواسه حالا عشق به سینما را این طور توصیف می کند: «می توانم زمان را حفظ کنم، زمان را کات کنم، منشا فیلمسازی برای من همین است. چه فیلم مستند باشد چه داستانی، من در این لحظه زندگی می کنم، این لحظه را می توان با فیلم حفظ کرد.»

در حقیقت داستان زندگی کاواسه نقش مهمی در میل او به ضبط زمان ایفا کرده است. او در این باره به علاقه مندانی که در این مسترکلاس حضور داشتند، گفته است: «نمی دانم پدرم چه کسی بود و مادرم وقتی من را به دنیا آورد، رهایم کرد و خانمی من را بزرگ کرد... کسی که من را به فرزندخواندگی پذیرفت. کم کم به این فکر می کردم که چرا به دنیا آمده ام. پاسخی برای این پرسش می خواستم. اما کسی پاسخگو نبود. فیلم پاسخش را به من داد. بدین طریق بود که فیلمسازی را شروع کردم.»