سال 1358 بود و ما، آن 17، 18 دانشجوی جوان لبالب از شور رشته فوق لیسانس رشته شهرسازی دانشکده هنرهای زیبا، برای شهرسازشدن بی تابی می کردیم. دانشکده مان اولین دانشکده در ضلع جنوبی دانشگاه بود و هیاهوی خیابان پس حاشیه صوتی کلاس ها بود و نهیب می زد «شهر» چه زنده است، چه پرشور.

آن روزها جوان بودیم و خام طبع. آن روزها تصور می کردیم خوشبخت ترین دانشجویان روزگار شده ایم. تهران پوست انداخته بود و تصور می کردیم یکی از آمایشگران شهر و سرزمینمان خواهیم شد. کودک صفت بودیم و با شور به سخنان استادان گوش می دادیم. خوش بین بودیم و یادداشت برمی داشتیم، اسکچ می کشیدیم، می خواندیم و بحث می کردیم. شهر، شهر و باز هم شهر.