زمانی که پدرش سراسیمه و اندوهگین، سوار بر اسب از ارس گذشت تا به ایران پناه بیاورد، گمان نمی برد این سرزمین زمانی مزین به نام پسری شود که برای هنر سرزمینش خون دل ها خورد و خطرها کرد.

محمدبیک آغداشلو که تا آخر عمر، در اندوه قفقاز و آغداش ماند، از پسر اما غافل نشد. نقاشی ها و کاردستی هایش را که دید، پسر را نزد حبیب محمدی نقاش رشتی برد تا همه چیز آغاز شود، سودای رنگ و نقش و هر آنچه که بعدها پسر را آیدین آغداشلو کرد. در همان دیدار بود که چشم آیدین به بهمن محصص افتاد. دو نامی که بعدها سهم بزرگی از آن سال ها تا حالا به نام آنها رقم خورده است. آیدین آغداشلو تمام این سال ها نوشت و طرح زد و نقشی