جنبش دانشجویی از همان روز اول تولد، تب تند سیاست و نقش آفرینی در معادلات قدرت داشت. شاهد مثال این ادعا کم نیست. از آن سه شهید نامدار16 آذر 32 که در اعتراض به سفر نیکسون در دانشگاه تهران به شهادت رسیدند تا روز سیزدهم آبان 59 که دانشجویان خط امام از دیوار سفارت امریکا بالا رفتند، دانشگاه موتور محرکه سیاست در ایران بوده.

جنبش دانشجویی از همان صدر انقلاب اسلامی آنقدر مهم بود که عناصر کلیدی آن فراتر از مدیران یک حزب سیاسی نه تنها با رفتارهای شان، نبض تصمیم گیری را از کارگزاران نظام گرفتند که با قدرت، خودشان هم وارد نهادهای امنیتی، قضایی و نظامی شدند. آن زمان هر دانشجویی که بیشتر سیاسی و انقلابی بود راحت تر می توانست در نهادهای قدرت، مسوولیت بگیرد. شاید درست تر این باشد که بگوییم جنبش دانشجویی آن روزها جناح دانشجویی بود.