مشکلی که در کشور ما شایع شده، این است که شخصیت های سیاسی چندان تمایلی به این ندارند که خود را وابسته به احزاب معرفی کنند. این ایراد همواره وجود داشته و صرفا به سال های پس از پیروزی انقلاب باز نمی گردد. مرحوم مصدق هیچگاه حاضر نشد به عنوان یک شخصیت حزبی خود را معرفی کند و همواره سعی داشته به صورت فراحزبی باقی بماند. این امر در شخصیت های نظام جمهوری اسلامی هم صدق می کند و آنها سعی می کنند که خود را فراحزبی معرفی کنند. به هرحال، این یک ایراد اساسی است که متاسفانه به فرهنگی در میان سیاستمداران ما تبدیل شده است. اما دلیلی که می توان برای ترویج این فرهنگ عنوان کرد، این است که عملا احزاب فراگیر در ایران وجود ندارد که بتواند بخش قابل توجهی از جامعه را همراه خود کنند. البته مسائل و محدودیت هایی که برای احزاب وجود دارد هم مزید بر علت است که سبب شده احزاب قدرتمندی به لحاظ توسعه سیاسی نداشته باشیم و به تبع آن تمایلی برای عضویت در آنها هم وجود نداشته باشد. این امر به خصوص در مورد کسانی که به دنبال تشکیل و استحکام پایگاه اجتماعی خود هستند، به خوبی صدق می کند. علی لاریجانی ریسک نکرده و خود راسا وارد عمل نشده است چون از یک طرف نمی خواهد وارد چنین نظام حزبی ای شود و از طرف دیگر به خوبی می داند که کار سیاسی بدون ورود به جریان حزبی امکا ن پذیر نیست. او ناچار است که به سمت فعالیت های حزبی برود اما ترجیح را بر این می داند که این ورود از طریق حامیانش باشد. این مورد در خصوص سایر سیاستمداران هم وجود دارد و آنها به جای اینکه عضو حزب باشند، به جبهه ورود پیدا می کنند. این در حالی است که در کشورهای خارجی برعکس این موضوع وجود دارد. یعنی جناح ها در زیرمجموعه احزاب شکل می گیرند اما در ایران جناح اعم از حزب تعریف می شود. البته نباید فراموش کرد که طی انتخابات اخیر این جناح ها بودند که قدرت تاثیرگذاری بیشتری نسبت به احزاب داشته اند. شخصیت های سیاسی ما هم به جای پذیرش هزینه های احتمالی عضویت در احزاب، عضو جناح های سیاسی می شوند. این مورد تاکنون در مورد علی لاریجانی صدق کرده است. حال با عضویت او در حزب جدید که به نام «رهروان» موسوم است، شاید باید شاهد اتفاقات جدیدی باشیم.