باز غم، باز غصه، باز فریاد و باز درد. چه می توانم بگویم وقتی زبانم بسته است. واقعا مسئولان نمی بینند؟ نمی دانند؟ مگر می شود؟ روستاهای ما جاده ندارند. بیمارستان ندارند. مدرسه ندارند و خانه ندارند... دلشان خوش است که گاو و گوسفند و مرغ و خروس دارند آنهم برای اینکه شکمشان را سیر کنند.

دلم می خواهد فریاد بزنم، برای آن عزیزی که عزیزش با بی رحمی از او جدا شد. دلم می خواهد برای آن کودکی که خانواده اش را دیگر نمی تواند در کنار داشته باشد تا صبح قیامت گریه کنم. غرب ایرانم، ملت مظلومم تسلیت.