محیط بین المللی دارای تهدیدها و منافع فراوانی است و استفاده از ظرفیت های این محیط در دستور کار کلیه دولت ها و کشورهای جهان قرار دارد. برخی کشورها به خوبی از ظرفیت های محیط بین الملل استفاده می کنند و برخی دیگر آنقدر به دفع و کاهش تهدیدها مشغول می شوند که مجالی برای استفاده از منافع آن برای خود باقی نمی گذارند. سطح بهره برداری از ظرفیت های محیط بین الملل تا حد زیادی به نحوه چیدمان مدیریتی و ساختار سازمان های تخصصی در هر کشور وابسته است، زیرا همین ساختار مدیریتی است که سیاست های خارجی کشور را در ابعاد سیاسی و اقتصادی شکل می دهد. کشور ما نیز از این امر مستثنی نبوده و از گذشته های دور و در تمام دولت های قبل و بعد از انقلاب برای به خدمت گرفتن پتانسیل های محیط خارجی تلاش هایی صورت گرفته است.